Alex van Ligten - Mei 2023

De doopkwestie heeft eeuwenlang een grote rol gespeeld in de christelijke geloofswereld. In de Kirchliche Dogmatik toont Karl Barth zich een sterk voorstander van de volwassenendoop die bij o.a. de Doopsgezinden favoriet is. 

Ik was in mijn eerste jaren als praktiserend christen ook heel erg voor de volwassenendoop. Maar toen ik dominee werd, ging ik wel baby’s dopen. Want toen ik voor het eerst de vraag kreeg een pasgeborene te dopen, bedacht ik: als het voor de ouders van wezenlijk belang is dat hun kind gedoopt wordt, dan ga ik ze niet met mijn overtuigingen te lijf. Dat werd de stelregel: voor mezelf was de ‘grote doop’ de maatstaf. Ons eerste kind, nog geboren voordat ik predikant werd, was dan ook niet gedoopt. Maar als mensen vanuit de behoefte hun kind er volop bij te laten horen graag wilden dat ze in de kerk gedoopt werden, dan kon ik daar con amore in meegaan.

Anderhalf jaar na mijn intrede werd mijn tweede zoon geboren. Wat moesten we nu, in dat zeer christelijke dorp waar vrijwel iedereen gedoopt was? Er zat niets anders op: ik lichtte de kerkeraad in over ons besluit onze pasgeboren zoon niet te laten dopen. Consternatie. Ik Barth uitleggen. ‘Maar u doopt wel ándermans kinderen!’ (Na de eerste waren er al vijf of zes dopelingen bij gekomen). 

‘Ja,’ zei ik, ‘als mensen daar iets bij zien en voelen, dan doe ik dat graag, maar voor mijn eigen kinderen wil ik het anders. Die moeten later zelf beslissen wat ze willen.’

‘Nou jonges,’ zei een van de ouderlingen met een zucht, ‘dan zit er niets anders op dat we dat iedereen uitleggen die ernaar vraagt. ’t Is per slot ónze dominee.’

Thuisgekomen vertelde ik dat aan mijn vrouw. We voelden ons door de opmerking van de ouderling zeer erkend en beschermd en zeiden: ‘Wat een lieverds, dat ze zo om ons heen gaan staan!’

Volgende kerkeraadsvergadering. Rondvraag. ’Dominee wil nog wat zeggen?’ 

‘Ja, we hebben er nog eens goed over nagedacht. We willen onze kinderen toch graag laten dopen, want jullie hebben ons laten zien wat gemeente-zijn betekent. Daar willen we onze kinderen graag bij laten horen.’ 

Voor de doop als eigen keuze van de dopeling (nog steeds is dat bijbels gezien hèt argument pro volwassenendoop) kwam de notie van de opname in de gemeenschap. Gevolg van slappe knieën? Ik houd het er maar op dat het opgeven van een eigen principe soms tot de vrijheid van een nieuw inzicht leidt.