Barbara de Groot - februari 2023

Pietà

Het wereldnieuws gevat in een foto, in één enkel beeld.
Het napalmmeisje, Vietnam.
Het op het strand aangespoelde jongetje, Aylan Kurdi, in 2015, symbool voor alle gevluchte Syriërs. Voor de oorlog in Oekraïne - ja, één jaar al weer- is het voor mij een foto van maart vorig jaar.
De hoogzwangere vrouw die uit het gebombardeerde ziekenhuis in Marioepol wordt weggedragen. Het contrast op de foto is groot: de grauwe grijsheid van de ingestorte gebouwen en het vrolijk rode stippenkleed als van een zomeraardbei, waarop zij ligt. Moeder en kind hebben het niet gered, melden de persbureaus enkele dagen later. Een jaar verder, zoveel verwoeste levens in Oekraïne. En ook zoveel Russische moeders die hun omgekomen soldatenzonen in de armen houden.

Nog even en de Veertigdagentijd begint. Veertig dagen tot Pasen, feest van de opstanding. Maar wel eerst langs Goede Vrijdag.
"Ik had besloten u geen andere kennis te brengen dan die over Jezus Christus - de gekruisigde"
Paulus schrijft het aan de christelijke gemeente in Korinthe en ik lees het met een groepje mensen van de christelijke gemeente in Amstelveen.
Jammer dat Paulus de opstanding niet noemt, zeggen we. Niet Jezus Christus, de gekruisigde én opgestane of verrezene. Want de dood aan het kruis is maar de helft van het verhaal, toch? Hij gaat door de dood heen naar het nieuwe leven. Ja toch?
Maar hier aan het begin van de brief alleen dat kruis. Dat lijden. En dat God zich daar laat vinden, daar laat kennen.
We weten niet wat we er mee aan moeten, met die dwaasheid. Wij met al onze menselijke wijsheid. We staan met lege handen.

De gekruisigde, ik begrijp Hem zo vaak niet.
Maria begrijp ik beter. Met Johannes staande onder het kruis. 'Vrouw, zie uw zoon!' En dat iconische beeld van Michelangelo. De moeder van Jezus met haar gestorven zoon in haar armen.
Van de aardbeving in Turkije en Syrië (waar ze toch al niks hadden en nu nog minder) is geen foto zo veelzeggend als het filmpje van 10 seconden waarin een reddingswerker een pasgeboren baby uit het puin haalt. Die roze beentjes, die oogjes nog fijngeknepen, als iedere andere pasgeboren wereldburger. De baby zat nog met de navelstreng vast aan de moeder. De moeder is dood.
Net als minstens 21.000 andere moeders, vaders, zonen en dochters.
Laat God zich hier vinden?
En intussen krijg ik die baby niet van mijn netvlies. Meisje, meisje, sta op! Leef!